فروشگاه ایرانی

 
 
 
 
 
اردیبهشت 1388 - موبایل برای تو
سفارش تبلیغ
صبا ویژن

باورکن زندگی همین امروزه




باورکن زندگی همین امروزه





  .:: نوید غضنفری
::.







جماعتی هستیم، در سرتاسر جهان همه هنرمندان و ستاره های سرگرمی سازی دائما تلاش می کنند با آثاری که ارائه می دهند، علاوه بر خوراک دادن به مخاطب لااقل یک پله سطح سلیقه مردم شان را بالا ببرند، به این خاطر که این از ویژگی های هنر پاپ و مردمی است که با شتاب رنگ ابتذال به خود بگیرد، بخصوص موقعی که به قول فرهاد مهراد به هنر پاپ (و مردم) جهت ندهیم و بگذاریم مطابق میل مردم به پیش برود، شک نکنید که باید سیری نزولی برایش در نظر گرفت.
«سلیقه جامعه بیشتر به سوی سطحی و چیپ بودن پیش می رود. مد و پز روشنفکری هم همین شده که اگر چند سال پیش موسیقی های خاص مد بود، الان سیستم هنری جدید چیپ بودن است.»، این ها را سیروان خسروی می گوید که پی گیران موسیقی او را به عنوان یک تنظیم کننده حرفه ای می شناسند که برای خیلی از خواننده های پاپ این سال های اخیر کار تنظیم انجام داده است، البته علاقه مندان به موسیقی شسته و رفته و منطبق با معیارهای جهانی نام سیروان را از آلبوم قبلی او با عنوان «تو خیال کردی» به یاد دارند، آلبومی که مطمئنا خاطره های خوبی برای آن ها از اسم هایی مثل امید اطهری نژاد، زانیار خسروی که سیروان را در آلبوم اش یاری داده اند، به جا گذاشته است. حالا سیروان با همه وسواس ها و ریزبینی هایش در پرداخت، بعد از حدود 4 سال دوباره آلبوم شخصی ای روانه بازار بی رونق این روزهای موسیقی کرده است، این بار اما با جسارتی بیش تر و صدایی که حالا واقعا برای گونه خاص موسیقی سیروان پخته تر شده است.
«موقع ساخت و پرداخت یک آهنگ باید راه خودت را پیش بگیری و موسیقی ات را بسازی اما از نوع بفروش اش»، این راه و روشی است که سیروان در وضعیت فعلی موسیقی کشورمان در پیش گرفته و آلبوم «ساعت 9» با همین نگاه تهیه و تنظیم شده است. «ساعت 9» به مانند آلبوم قبلی به سبک پاپ-راک است که 5-4 قطعه از آن به گونه دنس/هاوس تنظیم شده، ترانه های خوب و انصافا هوشمندانه اثر کار زانیار- برادر سیروان- و امید اطهری نژاد است و کاوه یغمایی در آهنگ «دلم گرفته» گیتار الکتریک زده است. سیروان علاوه بر این که در آلبوم تازه اش، کوشیده کاری ارائه دهد که در میان موسیقی های مد شده و عمدتا زیرزمینی امروز خودی نشان بدهد، خواسته تمیز و مطابق با معیارهای استاندارد این ژانر هم باشد، تلاشی ستایش آمیز برای کالیبره کردن دوباره موسیقی پاپ در عرصه موسیقی بلاتکلیف کشورمان. تنها یکی از ویژگی های آلبوم «ساعت 9» نگرش امیدوارانه به جهان و جامعه اطرافش و درست برخلاف جهت حرکت آهنگ ها و ترانه های سیاه مد شده این روزها است، حالا چه در نوع پرداخت موسیقی و چه شعر و کلام آن. سیروان در یکی از ترانه هایش با عنوان «زندگی همین امروزه» (در گام ماژور) می خواند؛ «اگه ثانیه هات می سوزن تو آتیش گذشته، تو خودت مقصری/ بار سنگین گذشته رو تا کجا با خودت می بری؟».


کلمات کلیدی :

درباره آلبوم تازه بنیامین؛آهای تو !

درباره آلبوم تازه بنیامین؛آهای تو !



.:: بهمن بابازاده ::.



امروز و فردا کردن های بنیامین بهادری بالاخره با پایانی عجیب توأم شد؛ آلبوم تازه او بعد از 3 سال از انتشار آلبوم اول اش- بنیامین85- سرانجام وارد بازار موسیقی کشور شد تا هواداران منتظر این پدیده پاپ موسیقی کشور در سال 1385، دوباره خواننده محبوب شان را ملاقات کنند و این بار هم مثل آلبوم قبلی، کمی تا قسمتی از سبک و سیاق جدید او و حتی تا اندازه ای عجیب اش، شوکه شوند.
بنیامین اگر در آلبوم 85، نبوغ و نگاهی نو و تجربه ای متفاوت با سایر آثار موسیقی پاپ آن دوره را مزه مزه کرد، این بار و در آلبوم 88 ، مخاطب اش را در دنیایی پر از علامت سؤال به اسارت درآورده و حتی حق هرگونه اظهار نظری در مورد این کار را هم از آن ها گرفته است. نحوه نگرش هواداران بنیامین به این آلبوم جدید، تا به امروز 3 حالت کاملا متضاد را در بر داشته است:
دسته اول، که به نوعی هواداران تیفوسی بنیامین هستند، این کار را آلبومی متفاوت تر از همه کارهای این دوره می دانند و در نگاه آنها بنیامین، روشنفکر متفکری است که توانسته با در نظر گرفتن همه جوانب ممکن، دست به تولید اثری بزند که همه را در درک استدلال و سبک و سیاق آن عاجز گذاشته و با فاصله ای غیر قابل جبران، خود را از بقیه و سبک های تکراری شان جدا کرده است.
دسته دوم کسانی هستند که درست برعکس گروه اول هستند و آلبوم جدید بنیامین را غیر قابل دفاع می خوانند که از شدت پیچیدگی و بی منطقی جو حاکم بر موسیقی پاپ کشور، به بیراهه کشیده شده و با هیچ دلیلی هم نمی شود از آن دفاع کرد. تعداد این دسته از مخاطبان ناامید شده بنیامین شاید بیش تر از دسته اول باشند اما نوستالژی ای که از او در حافظه موسیقایی شان نقش بسته، به آن ها اجازه نمی دهد که حرف دل شان را بی پرده و رک راست عنوان کنند و همین باعث شده که سکوت اختیار کنند و به هیچ کدام از جریان ها و نقد های آلبوم ( حالا چه مثبت، چه منفی) واکنش نشان ندهند.
و اما دسته سوم...
آن ها کسانی هستند که از شدت گمراهی و غرق بودن در فضای حاکم بر موسیقی پاپ مان، جان شان به لب رسیده و نمی توانند از میان 2 صفت خوب و بد، یکی را با قدرت انتخاب کنند و در گروه های اول و دوم جایی را برای خود دست و پا کنند (!). تعداد اعضای احتمالی این دسته هم در مقایسه با 2 دسته قبلی، چندان کم نیست و به راستی هم که چه سخت و نفس گیر است جزو این دسته بودن!
در آلبوم بنیامین 88، همه ترانه ها کار سید فرید احمدی است و پیام شمس هم علاوه بر قطعه ای که به عنوان خواننده همراه حضور داشته، همه تنظیم ها را انجام داده و خود بنیامین هم آهنگساز آلبوم اش است. بنیامین 88 شامل 17 قطعه است و مدت زمان آن حدود 42 دقیقه تنظیم شده است. آلبوم جدید بنیامین، توسط 2 شرکت آوای نکیسا و ترانه شرقی به طور هم زمان در ایرن و آمریکا منتشر شده است. با گوش دادن به این آلبوم می توانید خودتان را آزمایش کنید که جزو کدام یک از هواداران بنیامین هستید: تیفوسی، ناامید و شاید هم سردرگم.



توضیح ضروری:
 ارسال این پست و پست قبلی به نشانه ی موافقت با آنها نیست


کلمات کلیدی :

پایان های چند گانه و سریال های ایرانی

پایان های چند گانه و سریال های ایرانی




 


.:: امید محمودزاده ابراهیمی
::.


 


 


قصه این پایان های 2 گانه یا چند گانه سریال ها از سریال آمریکایی(فرار از
زندان) آغاز شد.تهیه کننده این سریال طی یک ایده جذاب تصمیم گرفت که برای دی وی دی
سریال 2 پایان در نظر بگیرد تا مخاطب همان طور که خود می پسندد پایان سریال را
انتخاب کند.


ایده این حرکت بسیار جذاب بود و همین باعث شد که سایر کارگردان ها هم
تصمیم به ساخت پایان های متفاوت برای سریال ها بگیرند.(البته فقط برای پخش دی وی
دی نه پخش تلویزیونی).این کار باعث می شود که مخاطب این احساس را درک کند که حس و
حال خودش را برای پایان سریال اعمال کند و چندان به جبر کارگردان تن در ندهد.


در سریال های ایرانی نمونه مشابهی تاکنون دیده نشده است چون سریال های
ایرانی فقط پخش تلویزیونی دارند و پخش دی وی دی و سی دی آن با پخش تلویزیونی
تفاوتی ندارد(البته اجازه چنین کاری هم از سوی تلویزیون ایران صادر نمی شود) اما
حسن فتحی استارت این حرکت را از سریال قبلی اش یعنی میوه ممنوعه زد.او برای این
نمونه ابتدا 2 پایان برای میوه ممنوعه در نظر گرفت.صحنه خارج شدن حاج یونس فتوحی
از بیمارستان و نزد هستی شایگان به عنوان پایان "کارگردان کار" و پایان
خوب و خوش هم به عنوان "پایان تلویزیون پسند" .


اما در همین سریال تازه ی حسن فتحی که از پایان پخش آن یک هفته می گذرد هم
ما شاهد چنین رویه ای از سوی نویسنده و کارگردان کار بودیم ولی اینبار به گونه ای
متفاوت از میوه ممنوعه. در قسمت آخر که اگر دیده باشید دوربین پس از توقف روی بهروز(برزو
ارجمند) به عنوان داماد و نگار(لیلا اوتادی) به عنوان عروس و پایان تلخ سریال ؛
صحنه به عقب بازمی گردد و راوی سریال(مهدی هاشمی،حشمت) داستان را به گونه ای دیگر
روایت می کند که در انتها به همان پخش معمول تلویزیون در نشان دادن پایان خوب و
خوش سریال می رسد.


روایت اینگونه سریال نشان از درایت فتحی دارد که با وجود محدودیت های
فراوان توانسته است ایده خود را به نحو احسن اجرا کند.


اشک ها و لبخندها روایتی نمایشی با نگاهی تئاتری به قصه بود که بسیار خوب
و جذاب از کار درآمد. در وابستگی سریال به دیالوگ ها شکی نیست و علیرضا نادری به
عنوان دیالوگ نویس بار دیگر هنر خود را در نوشتن دیالوگ ها نشان داد.


اگر بخواهیم نسبت به سریال قبلی فتحی که علیرضا نادری در آنجا هم دیالوگ
نویس بود، اینبار دیالوگ های آهنگین تری به رشته تحریر درآمده بود و غلظت خود را
در اکثر سکانس ها نشان می داد.


اعتقاد دارم که اگر اشک ها و لبخندها در ایام نوروز پخش میشد به این شکل
مورد استقبال قرار نمی گرفت و باید از ممیزی ها ممنون باشیم که نگذاشتند سریال در
ایام نوروز پخش شود !




 پی نوشت ها:


*حسن فتحی بازی گیرنده خوبی از بازیگرانش است.بازی لیلا اوتادی در اشک ها
و لبخندها به عنوان یک نقطه عطف در کارنامه او به شمار می رود.


 


*گوهر خیراندیش بار دیگر نشان داد که از بازی کردن در نقش های فوق العاده
متفاوت دوری نمی جوید و همچنان به دنبال تجربه های متفاوت و جدید است.شمسی پلنگ یک
تیپ-شخصیت بود که خیراندیش به خوبی از ایفای نقش آن برآمد.


*این متن را چند وقت نوشتم. از این که سوخته به نظر می آید؛ شرمنده !


ببینید:

بابک ریاحی پور روی حرف خود می ایستد ...



کلمات کلیدی :
<   <<   26   27   28   29   30   >>   >
  • بایگانی

  • یادداشت‌های بایگانی نشده