موبایل برای تو

عزاداری در لغت بمعنی شکیبایی در مصیبت و

سوگ و ماتم است. همچنین بمعنای سنگینی، وقار، متانت، تسلی، غمگساری، دلداری و مراسم عزاداری می باشد. عزاداری در اصطلاح به معنای زاری و شیون کردن و به حالت ماتم درآمدن و برای سوگ و مصیبت لباس سیاه پوشیدن و نیز بمعنای اقامة سوگواری به سبب مرگ کسی است. عزاداری از مقوله یاد و ذکر است. غمگین شدن، نارضایتی، تباکی، گریستن، جامه عزا بر تن کردن و... همگی درجات ومراتبی از عزاداری اند؛ وسیلهای برای ذکر کسی که به گونهای از دست دادهایم، و راهی برای شناخت و سازندگی می باشد. در اسلام نخستین بار پس از جنگ احد و شهادت جناب حمزه، خواهر گرامی وی بنام صفیه بر پیکر غرق به خون برادر به ناله و شیون پرداخت و بعداز آن پیامبراسلام(ص) در مدینه برای حمزه و شهدای احد اقامة عزا فرمودند. از آن پس عزاداری برای مردگان و نیز در مصائب رایج گردید. عزاداری برای مصائب حضرت سیدالشهداء(ع) و شهدای کربلا نخستین بار توسط حضرت زینب(س) و کاروان اسرا برگزار گردید. و پس از آن هر یک از ائمه(ع) با توجه به شرایط، اقدام به اقامة عزا برای سالار شهیدان میکردند. عزاداری شامل سیاهپوشی مساجد و حسینیه ها و تکایا، اجتماع شیعیان، سخنرانی واعظ دینی، مرثیه خوانی ذاکرین و سینه زنی و اطعام بود. و یکی از شیوه هایی که امامان(ع) برای زنده نگه داشتن نهضتحسینی بکار گرفتهاند، برپایی مجالس سوگواری، گریستن وگریاندن برای مصیبتهای جانسوزکربلا و یادآوری آن حادثه در زمانهای مناسب است.

امامسجاد(ع) در طول دوران امامتش پیوسته سوگوار قص? عاشورا بود، در این مصیبت آنقدر گریست که از بسیار گریه کنندگان بشمار آمد و لقب«بکائین» گرفت.

امام باقر(ع) در روز عاشورا برای امام حسین(ع) در خانه اش اقامه عزا میکرد و خود آن حضرت برای جدش میگریست و به کسانی که در خانه بودند میفرمود: برای آن حضرت سوگواری کنند و در مصیبت حسین(ع) به یکدیگر تسلیت بگویند. امام صادق (ع) فرمود: من هرگز آب سرد ننوشیدم جز این که به یاد امام حسین(ع) افتادم.

از حضرت امام رضا(ع) روایت شده است: وقتی ماه محرم میشد، کسی پدرم (امام کاظم (ع)) را خندان نمیدید و اندوه و حزن بر وی غالب میشد تا روز دهم، و چون روز عاشورا فرا می رسید، آن روز، روز مصیبت و حزن و گری? او بود و می فرمود: امروز، روزی است که حسین(ع) شهید شده است.

ائمه اطهار(ع) نه تنها خود در عزای سالارشهیدان میگریستند، بلکه همواره مردم را به گریستن برآن حضرت تشویق و ترغیب مینمودند. در روایتی آمده است: هر کس بر حسین(ع) بگرید، یا (حتی) یک تن را بگریاند، پاداشش بهشت است و هر کس حالت اندوه و گریه به خود بگیرد نیز، پاداشش بهشت است.

شاعرانی که مصیبتهای کربلا را به شعر درآورده و درمجالس ومحافل میخواندند، همواره مورد لطف و عنایت ویژ? امامان معصوم(ع) قرار می گرفتند، افرادی چون کمیت اسدی، دعبل خزاعی، سید حمیری و . . .

از جانب پیامبر(ص) و ائمه(ع) از اصل گریه و اقام? مراسم عزاداری منعی صورت نگرفته است بلکه با توجه به شواهد ونمونههایی که ازگریهها و عزاداریهایی که از آن معصومین(ع) برای شهداء اسلام به ویژه امامحسین(ع) بیان شده، تردیدی باقی  نمی ماند که این سنت پیامبر(ص) و ائمه(ع) است. این که آیا شیو? عزاداری هم? مناطق و هم? زمانها یکسان باشد، در این باره از مجموع آموزه های دینی استفاده می شود که اصل گریه و اقام? عزا از ما خواسته شده است و اما نوع و کیفیت عزاداری به عرف و شیو? هر شهر و منطقه واگذار شده است و تا مادامی که شارع مقدس از نوع خاصی از عزاداری منع نکرده یا انجام نوع خاصی ازعزاداری با اصول و ارزشهای دیگر اسلام و مکتب اهل بیت(ع) منافات نداشته باشد، میتوان قائل به جواز آن نوع عزاداری شد.